Rzeźba terenu
Wysoczyzna Elbląska, wyraźnie wyniesiony garb terenowy otoczony płaskimi aluwialnymi terenami, różni się morfologicznie od otaczających ją obszarów. Daje się w jej obrębie wyróżnić dwie strefy geomorfologiczne: krawędziową i wierzchowinową.
Cieki spływające z centralnych partii Wysoczyzny Elbląskiej w kierunku Zalewu Wiślanego wytworzyły liczne rozcięcia erozyjne dzielące teren na mniejsze i większe fragmenty. U wylotu tych rozcięć, szczególnie w rejonie Tolkmicka, Kadyn i Jagodnika, występują pagórki ostańcowe o różnych kształtach i wysokościach osiągających miejscami nawet 35 metrów.
Zdecydowanie mniej dynamiczną rzeźbą charakteryzuje się strefa wierzchowinowa Wysoczyzny Elbląskiej. Podstawowy udział w ukształtowaniu powierzchni ma tutaj morena denna falista, a deniwelacje dochodzą do 10-15 metrów. Można tu dostrzec wzniesienia moren czołowych, kemy, zespoły drumlinów oraz płaskie niecki denudacyjno-akumulacyjne.
Na wysokości Kadyn i Tolkmicka moreny czołowe układają się w ciągi. Ich wysokości względne nie są duże, charakteryzują się one jednak znaczną ostrością, obserwowaną zwłaszcza w okolicach wykształconych przez Stradankę i Grabiankę rozcięć erozyjnych. Formy akumulacyjne strefy martwego lodu (kemy) skoncentrowane są w rejonie Łęcza, Pagórków i Milejewa. Niecki denudacyjno-akumulacyjne rozmieszczone są dość równomiernie na wierzchowinie Wysoczyzny Elbląskiej; są to znacznych rozmiarów zagłębienia bezodpływowe wypełnione często materiałem organicznym. Drumliny (formy o wydłużonym kształcie i wysokości względnej sięgającej 20-30 metrów oraz osiach podłużnych przebiegających południkowo) ciągną się pasmem od Przybyłowa do Jagodnika.
