Rezerwaty Przyrody
Na obszarze Welskiego Parku Krajobrazowego zlokalizowane są cztery rezerwaty przyrody: "Bagno Koziana", "Piekiełko", "Ostrów Tarczyński" i "Jezioro Neliwa", planuje się także utworzyć osiem kolejnych rezerwatów chroniących przyrodę i piękno krajobrazu Parku: "Ostoje Koszelewskie", "Las Nadwelski", "Dolina Rzeki Rumian", "Kopaniarze", "Bagna Jeleńskie" i "Torfowisko Kopaniarze".
Bagno Koziana o powierzchni 54,78 ha to najstarszy (utworzony w 1991 r.) rezerwat na terenie Welskiego Parku Krajobrazowego. Obejmuje on swym zasięgiem rozległy obszar torfowisk przejściowych i wysokich z fragmentami roślinności typowej dla torfowisk niskich. Bogactwo to sprawiło, że obszar był eksploatowany poprzez wydobywanie torfu, czego pozostałością są wyrobiska potorfowe. Cały obszar okazał się niezwykle chętnie zasiedlany przez ptactwo wodno-błotne. Ptaki wchodzące w skład awifauny, które można tam było spotkać to np. rybitwa zwyczajna Sterna hirundo, perkoz dwuczuby Podiceps cristatus, czajka Vanellus vanellus, żuraw Grus grus, perkozek Tachybaptus ruficollis i błotniak stawowy Circus aeruginosus. Gatunkiem dominującym do niedawna była mewa śmieszka Chroicocephalus ridibundus, której kolonia liczyła około 1400 par. Na Bagnie Koziana można również znaleźć gatunki roślin ściśle chronionych tj. rosiczkę okrągłolistną Drosera rotundifolia czy pływacza drobnego Utricularia minor lub objętych ochroną częściową jak bagno zwyczajne Ledum palustre. Zachodzące w ostatnich latach nieodwracalne zmiany wpływające niekorzystnie na cały obszar i tym samym powodując zubożenie ekosystemu rezerwatu. Główną przyczyną jest postępujący spadek poziomu wód gruntowych, jak również proces zarastania brzozą brodawkowatą i omszoną oraz sosną zwyczajną. Dodatkowo wyrastające tam drzewa do rozwoju wykorzystują ogromne ilości wody, potęgując proces osuszania terenu. Zarządzeniem z 31 października 2017 r. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Olsztynie zmienił cel ochrony rezerwatu na zachowanie i ochronę kompleksu torfowisk przejściowych oraz torfowisk wysokich i niskich.

Najchętniej odwiedzanym i najbardziej spektakularnym rezerwatem pod względem krajobrazowym jest rezerwat Piekiełko utworzony w 2001 r. Położony nad rzeką Wel pomiędzy miejscowościami Chełsty i Trzcin zajmuje powierzchnię 24,58 ha. Rezerwat obejmuje ochroną przełomowy odcinek doliny rzeki Wel o długości ok. 1,5 km. Dzięki niedostępności tych terenów dla gospodarki człowieka na stromych zboczach zachowała się naturalna roślinność leśna. Rzeka Wel w rezerwacie przybiera niemal górski charakter z wartkim nurtem i kamienistym dnem, co tworzy doskonałe warunki do tarła ryb łososiowatych. Na kamienistym dnie rzeki występuje krasnorost hildenbrandia rzeczna Hildenbrandia rivularis tworzący na kamieniach zanurzonych w nurcie rzeki skorupiaste plechy koloru czerwonego. Hildenbrandia rzeczna jest wykorzystywana jako wskaźnik wód czystych i dobrze natlenionych. Na terenie rezerwatu Piekiełko spotkać można kilkanaście gatunków roślin objętych ochroną gatunkową między innymi wspomnianą hildenbrandię rzeczną Hildenbrandia rivularis, pluskwicę europejską Cimicifuga europaea, wawrzynka wilczełyko Daphne mezereum, turówkę leśną Hierochloë australis oraz gnieźnika leśnego Neottia nidus-avis. Wśród ornitofauny rezerwatu na szczególną uwagę zasługują dwa gatunki objęte ochroną ścisłą: pluszcz Cinclus cinclus gatunek związany z potokami górskimi oraz pliszka górska Motacilla cinerea, której status lęgowy został potwierdzony przez Welski Park w 2017 roku. W 2014 roku w ramach projektu: „Ochrona cennych zasobów przyrodniczych na terenie parków krajobrazowych Pomorza, Kujaw, Warmii i Mazur przed nadmierną i niekontrolowaną presją turystów”, finansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na terenie rezerwatu (na lewym brzegu) powstała ścieżka turystyczna wraz z tablicami informacyjnymi o walorach przyrodniczych i krajobrazowych rezerwatu Piekiełko.